Jack russell terrier i my!

  Jutro mijają dokładnie cztery miesiące od momentu przyniesienia przez mojego męża małej, włochatej kulki pod nasz dach. W transporterze zobaczyliśmy przestraszonego i bezbronnego jack russell terriera. Jak wygląda nasze życie z żywiołowym czworonogiem ? I czy zdecydowałabym się na jego zakup z aktualną wiedzą? Ciekawi? No, to zaczynamy!

 Na początek powiem Wam, że jest to rasa bardzo aktywna (ze wskazaniem na słowo BARDZO) i na pewno nie dla ludzi, którzy wolą spędzać wolny czas przed telewizorem czy wylegując się na kanapie. Z naszych obserwacji wynika także, że nie nadje się zbytnio do mieszkania w bloku. Pimpek musi bardzo często wychodzić na dwór- nie dość, że na spacery, to jeszcze biega i szaleje na działce. Potrafi obudzić również o 4 nad ranem, bo zachce mu się iść za potrzebą. Gdybym miała drałować z któregoś piętra w piżamie, zimą to sorry...moja cierpliwość do niego byłaby pewnie znacznie mniejsza.

 Bywały takie dni, kiedy nie mogłam iść z nim na spacer ze względu na stan zdrowia mój lub Basi. Energia go rozpierała, nie mógł jej wykorzystać na spacerze, więc w domu robiło się małe piekiełko...Nie pomagały prośby, groźby. Po przebudzeniu jego energia nie zna granic (szczyt nadaktywności osiąga w okolicach południa), zmienia się w diabła tasmańskiego który niczym tornado demoluje z radości to, co spotka na swej drodze i za nic ma twoje upomnienia... Nie masz wyjścia. Musisz poświęcić mu czas na zabawę i spacer, na którym naprawdę musi się wybiegać. Po szaleństwie jakie nastąpiło chwilę przed w  domu jest łagodny jak baranek. Natury tej rasy nie oszukasz;) Taki trochę "Doktor Jekyll i Mr. Hyde"...

 Czasami chce przejąć dominacje nad stadem. I tu się kłania moi drodzy KONSEKWENCJA. Tylko raz mu ustąpisz - i nie ma zmiłuj. On to bardzo dobrze wie, bo już dawno cię rozgryzł i świetnie zdaje sobie sprawę z kim i na ile może sobie pozwolić. Na szczęście to bardzo inteligentny osobnik i jeśli wie, że to nie przelewki - to on będzie słuchał ciebie i twoich poleceń. Dobroć i cierpliwość moja lub męża to genialny środek na pimpkowe bolączki. 

 Reasumując: jeśli jesteś typem kanapowca lub zwyczajnie dużo pracujesz i nie masz czasu - to nie jest rasa dla Ciebie.

 Jest wszystkożerny. Naprawdę, nie ściemniam...Kupujemy mu najlepszą karmę i smakołyki, ale jak tylko usłyszy dźwięk otwierającej się lodówki...Znacie spojrzenie kota ze Shreka? Biedny, głodujący pies, wręcz przymierający głodem to właśnie on. Nic nie jadł od kilkunastu minut...Kiedyś upadła nam mandarynka- pożarł ją w sekundę, nie wspomnę o cytrynie czy jabłku, które ukradł z talerzyka Baśce...Ostatnio dzwoniłam w ekspresowym tempie do weterynarza, bo Pimpuch wciągnął ze stołu cukierka w foliowym papierku. W całości. Nie wiedziałam co robić w takiej sytuacji. Dostałam szereg instrukcji co do postępowania w takim przypadku, powiem tylko, że cała akcja rozwiązała się o 3 w nocy na korzyść naszego czworonoga. Uff...

 Bardzo tolerancyjny dla dzieci. Czasami sama się dziwię, że nerwy mu nie puszczają, kiedy Basia zwyczajnie zaczyna go już męczyć. Gdy mała jest spokojna, bo akurat się czymś zajmie to on przejmuje pałeczkę i nie daje jej spokoju. Serio, są siebie warci;)Mogą się "kłócić" a za chwilę leżą razem na kanapie przytuleni, on ją liże, ona go drapie za uchem. Jak dla mnie super układ. On kradnie jej jedzenie z talerza, ona może mu grzebać w misce.

 Bardzo wierny swej rodzinie, pozytywny, dający mnóstwo radości i powodów do śmiechu. Bez niego nasz dom nie byłby taki jak jest teraz. Potrafi nas rozbawić do łez swoimi pomysłami (te psiaki nigdy się nie nudzą). Stał się pełnoprawnym członkiem naszej rodziny. Kupując go niektórzy kręcili nosem i kazali pukać się w czoło, bo nie damy sobie z nim rady i będziemy tej decyzji żałować. Jeszcze inni gadali, że super moment sobie wybraliśmy; ja w ciąży, a tu dodatkowy kłopot...Nic podobnego. Po pierwsze nie jestem osobą, która oddałaby psa, tylko dlatego, że jest nieposłuszny i zgryźliwy. Pimpek jest usłuchany i mądry, reaguje na komendy, a z nauką czystości poradził sobie przez 3 tygodnie. Da się? Pewnie, że tak!

 Widać w jego oczach i zachowaniu, że bardzo nas kocha i potrzebuje. Jest bardzo towarzyski i przytulaśny. Nie można długo się na niego gniewać. Często jest wesoło i zabawnie, czasem opadają ręce, by po chwili znów wznosić się na wyżyny empatii i wybaczać mu wiele.

 A na koniec powiem Wam, że mój mąż jest jawnym, prawdziwym i namacalnym wręcz dowodem, że ta rasa to dobry wybór. Dostał na jego punkcie świra totalnego...Nigdy nie myślałam, że zwierzę może tak rozmiękczyć dorosłego faceta, który nie raz zarzekał się, "że co to, to nie". A guzik prawda!

A kiedy padasz zmęczona na kanapie on kładzie swoją mordkę na twojej szyi i delikatnie czochra ci włosy i liże to już wiesz, że za nic w świecie go nie oddasz (choć czasem masz ochotę udusić go kilka razy dziennie). Zdanie w nawiasie należy wyciąć;)

My przepadliśmy. Wszyscy. I nie żałujemy!

A Wy, jakie macie doświadczenie z czworonogami? Dawały Wam ostro popalić na początku?