Dziś będzie bardzo sentymentalnie, jeśli więc ktoś nie ma w tym momencie ochoty na wzruszenia radzę zakończyć czytanie w tym momencie;-) Dalej będzie już tylko gorzej... Ci co mnie znają, wiedzą, że potrafię się wzruszyć z byle powodu, w kinie łzy często zakręcają gdzieś w okolicy mojego obojczyka. Nie, nie jestem ciepłą kluchą, która tylko beczy! Potrafię tupnąć nogą kiedy trzeba, choć i tak bywa, że to czasem odchoruję. Już taka jestem i zdążyłam się z tym pogodzić. Ale dziś chciałam napisać nie o sobie a o mojej córce, która kończy już 5 lat... Z jednej strony gdy na nią patrzę myślę sobie "kawał czasu", z drugiej " o Boże, to tak niewiele". Sama nie wiem która opcja jest lepsza, znając życie prawda leży gdzieś pośrodku.
Dlatego mimo że od przeprowadzki minął tydzień z małym haczykiem nie wklejam zdjęć domu, bo i na to przyjdzie pora, ale przychodzę z porcją relacji pt. " jak to jest być mamą". A jak to jest nią być? Trudne pytanie, na które wciąż poszukuję odpowiedzi, bo i po tych pięciu latach czasem do mnie nie dociera, że tą mamą naprawdę jestem... W głowie wciąż mam mnóstwo zwariowanych pomysłów, czasem na krawędzi zdrowego rozsądku, ale jeśli chodzi o moje dziecię to powiedziałabym , że rozsądna ze mnie matka ( przynajmniej taką staram się być). Może nawet czasem aż zanadto. Fajnie jest być mamą i cholernie trudno jednocześnie. Ciągłe perypetie w stylu "czy dobrze zrobiłam", "czy powinnam", "nie powinnam", itp. itd. Takie Never ending story;-) Ale wiecie co??? Nie oddałabym żadnej sekundy z tych pięciu lat, a w zasadzie trzeba doliczyć jeszcze te 9 miesięcy przed. Bo gdy pierwszy raz usłyszałam bicie tego maleńkiego serduszka na monitorze usg, to już wiedziałam, że będę walczyć jak lwica o moje dziecko w każdej sytuacji. No i oczywiście co zrobiłam? Popłakałam się. Taki standard;)
A tak na całkiem serio 5 lat temu byłam inną osobą. Dojrzałą, ale teraz mam wrażenie, że wkraczam na kolejny etap wtajemniczenia ( chyba to przychodzi z wiekiem czy jak?). Pojawienie się dziecka za każdym razem wywraca życie do góry nogami. Nasze także się wywróciło. Baśka jest naszą częścią. I zawsze już będzie. Jest cudowną, kochaną istotką powstałą z dwóch niezłych charakterków. Czasem się śmiejemy, że niezłe z niej ziółko;-) Ktoś mi kiedyś powiedział, że dziewczynki o tym imieniu są nieposkromione i ja śmiało odpowiem, że zgadzam się z tym w 100 %! A nawet w większej ilości. Dlatego Basia jest Basią, ale bywa dość często Baśką, bo ten skrót odzwierciedla jej naturę. Barbarą nie jest, jeśli już , to jak sama o sobie mówi "Barbarką" - jeżeli to naprawdę konieczne.
Na sam koniec zostawiam Was ze zdjęciami zrobionymi w pierwszych tygodniach życia Basi oraz tymi z tej niedzieli. Tak, tak, dziś łamie wszelkie ograniczenia i wstawiam zdjęcia małej. Następne być może pojawią się za kolejne 5 lat;)
P.S. Dopiero dziś pierwszy raz od przeprowadzki dorwałam się do internetu, bo od wczoraj go mamy! co za radość! Dlatego w najbliższym czasie nadrobię zaległości i zobaczę co u Was słychać;-)
